Je kunt het klimaatprobleem vergelijken met een gehuurd zeilbootje, waarmee we met z’n allen aan het watersporten zijn.
Als nieuwelingen op het water gaan we niet netjes met het bootje om. Eerlijk gezegd kunnen we niet eens zeilen. Voor je het weet raken er mensen verstrikt in de touwen. Het bootje helt gevaarlijk over en maakt water. Geen wonder dat we na verloop van tijd zelfs dreigen te zinken. “Allemaal hozen, jongens,” roept de geschrokken stuurman. Doe wat!
“Ok, afgesproken!” klinkt het. Toch doet niet iedereen mee. Een van onze vrienden zegt dat we helemaal niet zinken en dat er altijd al water in de boot stond. Niks aan de hand, dus. Bovendien helpt het niets als hij ook gaat hozen. Iemand anders zegt, dat hij wel wil hozen, maar dat het beter is de boot eerst helemaal te laten vollopen. Een derde vindt dat de sterkste hozers het maar moeten doen
Wat een maf verhaal. En toch gaan wij als weldenkende, verstandige mensen op die manier met ons ruimtebootje Aarde om. We maken er een flinke puinhoop van. In 1915 spraken de geschrokken ‘stuurlieden’ van ons bootje af dat we uit alle macht gaan hozen. In 2050 moet de boot weer helemaal lens zijn (dat betekent leeg in scheepstaal). Geen druppeltje water meer in de boot of, beter gezegd, geen molecuultje CO2 gaat er dan nog de lucht in. Iedereen doet mee. “Ok, afgesproken!” klonk het.
Maar helaas, ook in Almere hoor je nog: “Waarom moeten wij de uitstoot beperken? Zolang China en Amerika niks doen, helpt het niets.”
Tja, dat kan wel zijn, maar afspraak is afspraak: iedereen hoost mee. De grote vervuilers en de kleine vervuilers. Iedereen moet wat. Doet iedereen wel wat?
Chris Soebroto, Klimaatburgemeester Almere
klimaatburgemeesteralmere 
Plaats een reactie